پوشش های خود ترمیم شونده

این پوشش ها با الگوبرداری از ساختارهای زیستی طبیعی که توانایی ترمیم خود را دارند در دهه 1990 میلادی معرفی شدند و تاکنون بسیار توسعه داده شده اند. این پوشش ها در پاسخ به تخریب ایجاد شده در ساختار خود، با استفاده از عوامل فیزیکی یا شیمیایی محیطی و ساختار داخلی خود، می توانند ساختار خود را مجدد ترمیم کنند.

به طور کلی 2 شکل کلی برای فرمولاسیون این نوع از پوشش ها وجود دارد:

در نوع اول از موادی استفاده می شود که در صورت بروز آسیب در پوشش، از ساختار آن رها شده و به ترمیم پوشش می پردازند.

در نوع دوم از طریق پیوندهای شیمیایی برگشت پذیر ذاتی خود پوشش، ساختار شیمیایی مجددا ترمیم می شود.

عوامل محیطی مانند گرما، نور و پرتو UV، فشار و یا pH باعث فعال شدن فرآیند ترمیم ساختاری می شود. به عبارتی ساده مثلا اگر پوششی خود ترمیم شونده که با استفاده از گرما ترمیم می شود، پس از آسیب دیدن، با گرما دیدن می تواند مجدداً آسیب خود را ترمیم کند.

البته باید در نظر داشت که این مکانیسم هم محدودیت هایی داشته و حدود مشخصی از آسیب در آن قابل جبران است.

یکی از مکانیسم های مورد استفاده در پوشش های خود ترمیم شونده،  استفاده از کپسول‌های حاوی عامل ترميم کننده [2]است که  در صورت آسيب به سطح پليمر، منفجر شده و عامل ترميم کننده را رها مي‌کنند.